هارونیه

بعنوان گزارشگر نشریه نهنگ نو روز ده دی، روز ملی مشهد، رفتم موزه نان. موزه نان یکی از جاذبه‌های فرهنگی و گردشگری شهر مشهد است که بازدید از آن بسیار جذاب است. موزه نان شامل یک سالن بزرگ است که از چهار قسمت تشکیل شده است. در هریک از قسمت‌ها به ترتیب نحوه تهیه و تولید نان از زمان کاشت بذر، برداشت گندم و پخت نان توضیح داده شده است. امروز هم که روز جهانی موزه بود، با اینکه میدونستم بازدید موزه ها رایگانه، ولی ریسک نکردم و جاهای مشخصی مثل هارونیه و آرامگاه فردوسی رفتم که فضای باز مثل پارک کوهسنگی داره. اینجا قبلا جزو ییلاقات مشهد بود که الآن بافت مسکونی دورش رو گرفته. برای اوقات فراغت مردم که ساکن اینجا هستند، وسایل ورزشی ثابت در نظر گرفته اند.

خواستم صنایع دستی سنگی ببینم که همینطوری چون اینها به هم وصل بودند رسیدم خود آرامگاه. با استفاده از ابزارها و تجهیزات مختلف، سنگ ها حکاکی و تراشیده می‌شوند و از آن ها محصولات مختلفی همچون انواع ظروف، پایه چراغ، قاب عکس، و انواع نگین درست می‌کنند که سوغات مشهد هم هست. الآن آرامگاه فردوسی مشهد پر از مجسمه و جاهای قشنگ برای عکس گرفتنه.

هارونیه یک جای پذیرش و بلیت فروشی داره. چون روز موزه بود من رایگان رفتم. با اتوبوس رسیدم؛ خط 202/1 که دقیقا روبروش یک ایستگاه داشت. خطوط دیگه اتوبوس هم اونجا هست چون پایانه است. خوبی خط 202/1 اینه که با مترو از جای میدان بسیج (ایستگاه حرم) که تا پایانه آزادی بیای، از اونجا میتونی خودت رو با همین خط به آرامگاه فردوسی برسونی.

به پیاده روها هم توجه شده بود؛ شیب نداشتند، قشنگ بودند و خط زرد مخصوص نابینایان داشتند. فکر کنم بهترین وقتی که باید میرفتیم این جاهای دیدنی رو بگردیم بهار بود که من رفتم. آرامگاه فردوسی تا هارونیه پارک بزرگی داره. اونجا صنایع دستی سنگی میفروشند. قابلمه های بزرگ سنگی هم داشت که من دنبالش بودم. ظرفها از جنس سنگ هستند. از ویژگی‌های این سنگ که نوعی سرپانتین است نرم و مقاوم بودن آن در برابر آتش است که به دلیل طبخ ملایم، غذا را به آرامی می‌پزد. دو-سه تا کارگاه فعال حکاکی مشغول به تهیه این صنایع هستند. بنظرم اومد که میتونستم به جای بازار فتح آباد خیابان خیام مشهد از این جا خرید کنم.

کل ایران، هیچ کدوم این مجسمه های قشنگ فردوسی رو نداره: نبرد رستم و اسفندیار، رستم و سهراب؛ واقعا درجه یک و قشنگن و بزرگ. اینها به جز اون مجسمه معروف جای خود آرامگاه که فردوسی با کتاب معروفش، شاهنامه، روبروی حوض نشسته و میخونه که «بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده کردم بدین پارسی». معماری داخلی بنا هم دربردارندهٔ کاشی‌کاری‌ها، نقوش سنگی برجسته از داستان‌های شاهنامه و کتیبه‌هایی سنگی از سروده‌های فردوسی و دیگرانه.
شاهنامه 80 میشه جای خانقاه که تا آرامگاه فردوسی رو میتونید از جای باغهای اونجا پیاده برین. پارک کودک و پارک خانوادگی داره. میتونید فصل اردیبهشت تشریف بیارین برای توت خوری. حتی پارکینگ جای آرامگاه هم حالت باغی داره. امروز هوا ابری و بارونی بود و این یکی از عکسهایی هست که من گرفتم: